Il mestiere di vivere

Afet atlatıldı. Rençber gibi bedenimi çiğneyerek geçti. Ruhuma erozyon, bütünlüğüme deprem vurdu. Dalgalar yükselerek altına aldı kuvvetimi. İnadımı aşıp çocukluğuma dayandı. Eksildim, kırıldım, yalınlaştım. Ruhum hafifledi, en çok da umutla güvenden arındım. 

Herhangi bir insanın aptal yerine konmasına ya da kandırılmasına gocunmam. Kimseyle kendimle ilgilendiğim kadar ilgili değilimdir. Ama beni aptal yerine koyduğunu sanma gafletine düşen tüm sahtekarların ciğerini söküp alasım geliyor. 

Samimiyet ve fayda. Bu ikisini bulamadığın bir ilişkiye enerji ve vakit ayırmanın anlamı kalmamış demektir.

Sarmalandığım avuntular düştü. Perde kapandı. Sahne arkasında tir tir titreyen nefesi kesilerek hıçkırıklar içerisinde ben. İşte gerçek.  Ecco homo misali.

Hayatın ne kadar anlamsız ve sahte bir oyun olduğunu suratlarına haykırmak isterdim. Belki bu katı gerçekçilik biraz olsun utandırırdı maskelerini.

Yarın sabah uyandığımda ne değişecek? Hiçbir şey. Sadece insanlara olan nefretim ve yalnızlığım biraz daha derine yerleşmiş olacak. 

 You can never make peace with something once you had and then lost.

zaman kağıt kesiği gibi aralıksız sızıyan yaralarımı saran bir kabuk kadar sert ama merhametli.