Il mestiere di vivere

çırpınarak yaşamaktan yoruldum hayatı. kendimi her zaman güvenceye almaya çalışarak fakat hiçbir zaman güvende hissetmeyerek; daima korkular ve belirsizlikler içerisinde, birkaç saat içerisinde hayatımın elimde olmadan tepe taklak edilebileceğinin kaygılı bekleyişiyle, her zaman c-d-e-f planları kurmak zorunda kalarak, sırf onu da kaybedebilirim diye emeğimin karşılığının çok daha azına şükrederek, beterin beterini örnek alıp betere tamah ederek, uzak diyarlardaki huzura imrentiyle ve asla sönmeyen bir umut ışığıyla bakarak, her an her durumda karşıma çıkan adaletsizliğin karşısında boynumu eğerek, konuşmaya ve eleştirmeye korkarak, gün içerisinde defalarca milyonların derdini sırtlanarak, çoğu zaman solgun ve düşünceli olmakla suçlanarak, mutlu olmak için küçük medenlerin peşinde koşarak, karşılaştırarak ve kıskanarak, sürekli haksızlıklar belimi burkarak ama daima, ne olursa olsun, yok edemediğim ufacık bir umudu her gün istemsizce içimde yaşatarak.  büyük yazarların büyük yazarlar o

güneş tam göz bebeğimin orta yerini hedef alıyor. şükür ki arka bahçenin orta yerinde uzun bir (?) ağacı var. hiçbir zaman bilemedim ağaç isimlerini, halbuki en büyük zevklerimdendi ağaçlara da insanlar gibi isimleriyle seslenebilmek.  camdan dışarı bakarken şu anın ne kadar kıymetli olduğunun farkına varıyorum. bir yandan da sanki yıllar geçmiş ve ben hep hayalini kurduğum geleceği yaşasam tam da böyle hissedecekmişim gibi bir hisse kapılıyorum. zamanda yolculuk gibi, ama tarifi çok zor.  sanki, çocukluğumun hayalini şimdi yaşıyormuşum gibi. bugün kendimi görme hayali kurduğum o yerdeyim sonunda. aynı zamanda bugünlerimin hayallerinde de yine böyle bir camdan bakarken...sırtımda kalın bir şal...gözlerime değen güneş tüm bedenimi ısıtıyor usulca....klavyenin tuşlarına basıyorum duraksamadan...biriktirdiğim her şey işte oracıkta zihnimin kilitli çekmecelerinde...kilit açılmış ve ben her şeyi dün gibi hatırlıyorum hala...

we are all eager to believe what we are told. yet, not intentionally. our subconscious minds convince us to believe without alerting our consciousness. so we think that we keep questioning but actually, we don't. deep inside, we have already believed it.  however, there remains a little piece of doubt in the depths of our consciousness. this is sanity. as long as you are sane you will suspect. 

I am so afraid to over worry about things which will lead my hair grow white that I haven't even realise that I worry too much about over worrying.