ölü canlar
İnsanoğlu yine de sımsıkı sarılıyor işte yaşamaya! Ölümün ellerinden tutmaya hazır da olsa, hayattan tüm ümitlerini kesmiş; yaşamaya ara verip ölümü beklemeye başlamış ya da çocuksu hayallerinin hepsinden vazgeçmiş; tatsız tuzsuz perhizine isteksizce uyan yaşlanmış babanın güçsüzlüğü ve kayıtsızlığıyla önüne konulanı istendiği biçimde yaşıyor da olsa tüm organlarının tüm elleriyle sıkı sıkı tutunuyor hayata. Üç saniyede alıp vereceği bir tek nefes için koca bir bedeni bir fabrika düzenliliği ve uyumuyla tıkır tıkır işletiyor, çarklar birbirini döndürüyor, kalp kasılıp gevşiyor, dalak nefesini tutuyor, böbrek titreyen bacaklarına bakıyor, tüm organlar dikkat kesilip derin bir sessizliğe gömülerek bekliyorlar: sadece tek bir nefes için. Arzuları, umutları, geçmişi, hisleri, hissedemedikleri, bildiği ve bilemedikleri, aradığı, olduğu ve olamadığıyla bir insan işte çenesinin sol altında yumuşak ve ılık boynunun altındaki o damarda var oluyor. Ölümü de arzulasa müthiş bir çabayla o b