hatırlayış
ölse ya diyorum, keşke ölse.. iki gün oldu. bende yine kayışlar inceldiği bir yerinden koptu. çarpanlı artan birikintilerim dört bir yana dağıldı, tabi ben de.. ne istediğimi hiç bilmediğim huzursuz mu huzursuz bir sabaha uyandım. saat zaten öğlene geliyordu. önce günün yarılanmasına tasalandım. dışarı çıkmak için hazırlanırken zihnimin çok gerilerinde beni rahatsız eden bir düşünceyi duydum. kararsızlığımın sebebi buydu, ne istediğimi bir türlü anlamayışımın yegane sebebiydi. kendime öyle kızdım ki, aynanın karşısında saatlerdir azarladığım yetmiyormuş gibi bu kez de içimden sürekli aşağılayarak kendimi o fikirden kurtarmaya çalıştım. nereye gitmek istediğime karar vermeden sokağa attım kendimi. dalgındım, sinirliydim, bilinçaltımdan fışkıran rahatsız edici fikirlerimi susturamıyordum. birden direksiyonu aklımda hiç olmayan bir yere kırdım. geldiğim yere neden geldiğimi biliyordum; bir çeşit aidiyet, yoğun bir özlemle belli belirsiz bir umut ve asıl o umuttan kaçışın eşlik ettiği bir