mart, 5
Kaçıyorum Kaçıyorum Kaçıyorum Bütün hayatım boyunca kaçtım. Koş, koş, koş, koş, koş, koş, k… Önce insanlardan kaçtım, sahte samimiyetlerinden; anlamsız telkinlerinden, ihtiyaç duymadığım müdahalelerinden kaçtım. Duvarlarıma tırmanmasınlar istedim, beni onların ‘insanlık’ dediği o ilkel hayvansı vahşiliklerinden ayıran görünmez camlarıma defalarca çarpıp rahatsız etmesinler istedim. Sonra mutluluktan kaçmaya başladım. En son çocukken katıksız mutluluğu tatmıştım, hatırlamıyorum. Ne zaman çok gülsem hem çok ağladım. Sonradan anladım ki hayatta mutluluk bir daha çocukken damarlarımda aktığı gibi akıp vücuduma can vermeyecek. Hayatımın yolunda gittiğine inanmama ramak kalan her an, beraberinde bitmek bilmez kabuslar ve uykumu bölen sarsılışlarla geliyordu. Katıksız mutluluk olmadığı gibi, her mutluluk damlası için azap denizlerinde boğulmam gerekiyordu. Ben de vazgeçtim. Sonra sevgiden kaçmaya başladım. Kendime bile küstüğüm zamanlarda yüzümü onlara dönebilirim sandığım beni