Il mestiere di vivere

 Hayatta "her şey" olmamıza gerek yok;  "Hepsinden" olsak yeter. 

yakınımızdaki insanların üzüntülerinde yanlarında olduğumuzu göstermek için büyük çaba harcıyorsak bu ya onların bu durumla hakkıyla başa çıkma güçlerinden şüphe duyduğumuzdan ya da onların yaşamına dair çok özel bir alandan dışlanma korkumuzdandır.  her iki durumda da değer verdiğimiz kişinin üzüntüsünü, acısını kendi başına yaşama hakkına müdahale ederek kişisel alanını ihlal etmiş oluruz. özellikle ikincisinde, o kişinin yaşadığı duygusallıktan dışlanmış olmak; onun için önemli olan bir duygusal durumun bizsiz hatırlanacak olması ve her duyguyu beraber yaşayacak kadar hayatında yer edinememiş olma düşünceleri ile hareket ederiz -ki bu safi bencillikten başka bir şey değildir.  çünkü bu, o kişinin bizsiz de var olduğunu kabul edememeye ve hayatın her anında ona dahil ve sahip olma arzusuna işaret eder. kaldı ki değer verdiğimiz bir kişinin her duygusunu paylaşmak mümkün olmadığı gibi herhangi bir yakınlık derecesini de belirlemez.