Il mestiere di vivere

Her şey bittiğinde koca yıkıntılardan geriye bir tek eski dostlar mı kalır? Hem de en acımasız affedicilikleriyle? Geçen zamanı affederek kollarını açan dostlarımız varsa hala umut var mıdır yaşamak için? Hayat kalabalık arasında ne kadar çekilmezse yalnızken de bir o kadar korkunç olabiliyor, o sınırı aştıktan sonraysa eski bir dostun telefonun ucundan gelen sıcacık sesi bile her şeyi bir anda silivermeye yetiyor. Mesele aslında kendini sevmekle kapanmıyor, aksine o zaman başlıyor: senin kendini sevdiğin kadar başkalarının da seni sevmesine muhtaç olduğunu anladığın an bunca zaman içine yönelmiş gözlerin kendini kapattığın bedeninden çıkarak dışarıya bakmaya başlıyor. O zaman kendini sevebilmenin de ancak başkalarının ona beslediği sevgide tezahür ettiğini fark ediyor insan: öyle ki onların pes etmek bilmeyen dostluklarında çıplak ayak alabildiğine koşabilirken kendine olan bütün sevgin o topraklarda filizleniyor. İnsanın kendi içine tohumlarını atıp yeşerttiği bir fidanın o toprakla

Ocak 5, 2018 Şanssızlığımızı ve kötü talihimizi bundan yarar sağlamak mümkün olmadıkça üzerimize giymeyiz, yakıştırmayız kendimize. Şanssızlığı kabullenmek, nerden ve neden geldiği belirsiz bir laneti kabul edip cüzzamlı muamelesi görmeye de razı olmak gibidir çünkü; oysa biz sadece yeterli çabayı gösteremediğimiz zamanlarda suçu kadere ve talihe atmayı severiz.  Öyle zamanlarda talihine ve varlık ötesi diğer güçlere karşı savaşan bir süper kahraman imajı çizmek daha yakışır çünkü. “Ne yaptıysam olmadı, kaderde yokmuş!” “Çok şanssızım ne yaparsam yapayım sürekli önüme yeni engeller çıkıyor.”  Falan filan. En kolayı da tüm bunlar bizim tercihlerimizden ve enerjimizden tamamen bağımsız bir grup olaymış da başımıza geldiği yıl içinde o yıl boyunca boğuşalım diye bize özel planlanmış şanssızlıklar dizisiymiş gibi davranarak her sene sonunda “2017 hiç benim yılım değildi; başıma ne geldiyse bu yıl geldi. Artık 2018’de her şey daha güzel olsun sonunda bende mutluluğu bulayım!” türünde c