Eylül, 1
Aşkımızın arka planında çalıyor şimdi. Sen, canımı en çok yakan yaramsın; içimde varlığını her an duyduğum. Kanadıkça bedenimi titreterek yalnızlıklarımdan arındıran ve hiç kapanmayan o yara. Geceleri uykumdan uyandıran sızımsın, yolda yürürken, müzik dinlerken, kalabalıkta kaybolmuşken beynimde zonklayan bir tümör... İmkansızım olmasan belki böyle istemezdim seni. Sahi ya aşk her zaman imkansız mıdır? Her söz elimden düşerek kırılan cam parçaları gibi. Öyle hafif, öyle manasızlar dilimde. Keşke elini kalbimin üstüne koysan ve duysan söyleyemediğim cümleleri. Kelimelerimi yitiriyorum, neredesin? Yüreğimin zincirlerini kır ve git. Seni senle yaşayamam buna müsaade etmezsin, bilirim. Veda etme, girdiğin o kapıdan çık ve git. Sensizliğin toprağını at üzerime ve git. Öylesine özledim ki... N'olur git...