bir eksik hikayeden
Susuyordu. Gözlerinden, kalbini avuçları arasında sıkan ellerin verdiği dayanılmaz acının parıltısı geçti. Kaşları muhtaç kıvrılışlarla gözlerinin kederine perde geriyordu sanki. Uzaklara bakan bu gözlerde insanın yüreğini sızlatan ve tüm bedenini utançla titretecek asil bir acı vardı. Gururlu bir kadının kendini teslim etmeyen ve kendine acıyarak bakılmasına dayanamayan iradesinin sessiz sessiz içine hıçkırarak narin vücudunu sarsışları ve bilhassa yüzündeki her çizginin bu acıyla belirginleşerek titreyişine o pembe dudakların tek bir kıpırtıya izin vermeden sessiz kalışında yürek burkan bir masumiyet vardı. İçinden tüm gücüyle haykırarak ağlamak ve kendini birinin kollarına bırakmak gelirken o haşin gururu onu kendi içine hapsetmiş; ne yanmasına göz yumuyordu ne de sönmesine. Boğazında takılıp kalıyordu kelimeleri, o kelimeler ki yükselerek kayaları döven dalgalar gibi boğuyor, boğuyordu onu. Zaman geçti. Karanlık çöktü yeryüzüne. O körpecik gözlere vuran yıldızlar yine elemle p