Il mestiere di vivere

Nasıl da ağzı bozuk dişil bir haykırış... O kıvrımlı vücudundan, zarifçe uzanan ince boynundan, etine dolgun iri kalçalarından beklenmeyecek pes bir tondan, kaba, ahlaksız seslerlerle önümüzde salınarak bağırıyordu kontrabas. Ve o an midemde solucanların kıvrım kıvrım dolaşarak boğazıma yükseldiklerini duydum. Klasik müzik bile nasıl da mide bulandırıcı olabiliyordu talihsiz bir günde.

Bazen günde 1 paket sigara içmeme rağmen ertesi gün  hayatımda ağzıma koymamış gibi yabancılaşıp iğrenerek uzak dururdum tek dal sigaradan. Dorio Moreno 'her akşam sarhoş'a ses verirken salıncakta yavaş ve ritmik salınarak kitap okuduğum o an birden neden böyle olduğumu anladım. Özgürlüğüme ve başıma buyrukluğuma öylesine bağlıydım ki nikotinin bile esiri olamayacak kadar uzaktım bağımlılıklardan, hiçbir şeyin beni hapsetmesine izin vermiyordu bedenim.. bunun gibi bi' sürü şey.. bu gece yine dilek taşı çalıyor

Geceler uzun, gündüzler kısaydı. Tıpkı 4 yıl önce olduğu gibi. Güneş doğmadan bitmeyen geceler kahkahalarla, kaçamak bakışlarla, söylenmeyen sözlerle, akılda kalanların yüreğe vuran sızısıyla, tesadüflerle, yaz günlerinin o anlaşılmaz hızı ve neşesiyle, yazlık arkadaşlıklarının hatıraları arasında ardı ardına geçip gidiyordu. Önceden olsa böyle gecelerden sonra yastığıma başımı her yalnız koyuşum içimi burkar, ağlardım. Oysa şimdi gündüzlerin geceleri, gecelerin gündüzleri kovaladığı bu zamanların kuvvetli sularına kendimi bırakarak, zamanı gelip bir köşede durup nefeslenmeyi bekliyorum. Bazen, o zaman hiç gelmeyecekmiş gibi birbirine geçiyor geceler ile gündüzler, o zaman geçen zamanı hiç yaşamamışım gibi uzaklaşıyorum kendimden, anda kayboluyorum, gözlerime yaşlar doluyor. Bir bakış, bir selam, tek bir hareketlenme bütün vücudumu tir tir titretiyor hâlâ. 4 yıl olmuş, dile kolay. Dün gibi. Ama bir şeyler yitermiş. Kendimi yokladığımda içimde o eski heyecanları göremedim. Kalbim dudakl...

canım her yandığında, insanlar beni hırpaladıkça, gözlerimden ılık yaşların senin yüzünden durmaksızın aktığı aktığı aktığı ve yanaklarımdan kayarken tenimi yaktığı zamanlarda bile hep sana döndüm koşarak... herkesten kaçarak kendimle baş başa kaldığım ve içime baktığım zaman orada hep seni gördüm... ben artık bende değilim, senle bir olduğumu hissettiğim o günden beri yokluğunla bile yarım kalan parçamı tamamlamaya çalışıyorum... tanımadığım bedenlere değse de tenim, bazen kalbim hoplasa da bir başkası için ben her zaman yine sana dönüyorum sevgilim... beni terk ettiğin günden beri hayalinden ve anılarından başka kimsem kalmadı, yapayalnızım... şimdi sarsıla sarsıla ağlarken ben sarıl bana sıkıca, öyle sıkı sarıl ki ben de senin içinde bir yer bulayım kendime... öyle sarıl ki yalnızlıklarımdan sıyrılayım, bir daha gitmeyeceğine inanayım... gideceksen bile sarıl, sadece bir saniye için bile olsa inandır beni, umutsuzum sevgilim, umudum ol...

Ferşi geç, arşı atla, sidreyi aş; Gör, ne var maverada ibrethiz Tevfik Fikret Doğumla ölüm arasına kaç kelimelik cümleler, ne kadar yüksek kahkahalar, ne kadar dost, kaç veda, kaç anı, ne kadar sancı sığdırabilir insan? Hayat değer mi bunca uğraşa? Tek nefese sığmaz mı bir koca ömür? Ayfer Tunç yerinde tespitiyle bu konuya basit bir açıklama getiriyor: “Hayatın bir anlamı yoktur ama yaşamak hayata bir anlam verme uğraşıdır.”  (Ayfer Tunç) Doğum ile ölüm arasına sığdırılan hayat basit bir inattan ve alışkanlıktan başka bir şey değildir aslında. Bu tanımı yapabilmek umuduyla pek çok yazar aynı soruyu sormuştur:  “Dünya bu kadar meraka ve heyecana değer mi?”  (Peyami Safa) İlk nefes, hayata ve dünyaya açılan ilk kapı, sancıların ve ağrıların da insanın iliklerine kadar işlediği ilk andır. İlk adım, kederin dalgaları arasında savrulmaya götürür insanı sonra insan büyür, büyür ve öğrenir neyle başa çıkacağını. Bu büyüklük ağır gelir küçük omuzlara, insan yoru...

Aşkımızın arka planında çalıyor şimdi. Sen,  canımı en çok yakan yaramsın; içimde varlığını her an duyduğum. Kanadıkça bedenimi titreterek yalnızlıklarımdan arındıran ve hiç kapanmayan o yara. Geceleri uykumdan  uyandıran sızımsın, yolda yürürken, müzik dinlerken, kalabalıkta kaybolmuşken beynimde zonklayan bir tümör...  İmkansızım olmasan belki böyle istemezdim seni. Sahi ya aşk her zaman imkansız mıdır?  Her söz elimden düşerek kırılan cam parçaları gibi. Öyle hafif, öyle manasızlar dilimde. Keşke elini kalbimin üstüne koysan ve duysan söyleyemediğim cümleleri. Kelimelerimi yitiriyorum, neredesin?  Yüreğimin zincirlerini kır ve git. Seni senle yaşayamam buna müsaade etmezsin, bilirim. Veda etme, girdiğin o kapıdan çık ve git. Sensizliğin toprağını at üzerime ve git. Öylesine özledim ki... N'olur git... 

Bir gün ben de kuşları yemler miyim bilmem..

aylar var ki duymadım sesini ne adını ne de haberini senle açılan gözlerim yokluğuna kör arıyorum tenimde nefesini aylar var ki dilimde düğümlenmiş acı bir özlem taşıyor dudaklarımdan söyleyemediğim her sözcük bir taş boğazıma oturan adının geçmediği her cümlede boğuluyorum sensizliğe yabancı şu dilimden sızan aylar var ki saatin rakkasında asılı kalmış bir guguk kuşuyum mahkumum hep aynı saati vurmaya bağırıyorum sen sen sen diye sesim kısık sana duyuramıyorum hiç dokunamadım doğru vakte camım çatlak dakikaları sızdırıyorum aylar var ki yanyana duruyor başucumda Senden kalan ıslak deniz kabukları ve sensizliğin savruk bosluğu kızıl bir umutsuzluk taşıyorum omuzlarımda çağ dışı bir köleyim acılarına boyun eğiyorum sorgusuzca aylar var ki gecenin karanlık ellerine sarılıyorum daha cok seviyorum bizi uzun rüyalarda alıştım uyanmaya yastığımda buruk bir ıslaklıkla bu kaçışın sonu yok her sabah yokluğuna uyanıyorum aylar var ki aşkımız uzun demir parmaklıklar ...

Bu mektubu sana göndermeye asla cesaret edemeyeceğimi biliyorum ama Sait Faik gibi ben de yazmazsam deli olacağım, hatta belki çoktan oldum. 'Sen' demek bile ağırıma gidiyor, uzun zamandır adını bile ağzıma alamamışım ki senle nasıl konuşabilirim, aklım almıyor. İşte bu yüzden bu mektup asla 'sana' ulaşmayacak sevdiğim, içim acıyor. Sana sitem edecek kadar güçlü değil zihnim, gereksiz yere bir iki kelime dahi yazacak gücüm kalmadı. Canım öyle acıyor ki şu kağıda, şu mürekkebe akmıyor, dile gelmiyor bir türlü; o çok güvendiğim sözcükler şimdi hiçbir şeyin anlamını doldurmuyor. Sen gittiğinden beri hiçbir kelime hayatımdaki yerine oturmuyor sevgilim, hepsi ayaklandı beni terk etmemek için tek nedenleri var o da geri döneceğine dair ufacık bir umut. Onu da yitirmek üzereyim bu günlerde. Kaç ay oldu sensiz? Senin içinde sensiz? Her sabah senle uyanıp senle uyuduğum kaçıncı ay? Kaç baharda sensiz bu şehre cemre düştü? Sensiz akıp giden şu zamanda ne kadar kayıp ver...