Il mestiere di vivere

Doğru insanlarla yanlış zamanlarda karşılaşmak diye bir şey var mıydı?  Onların ‘doğru’ kişi olduğundan ve o zamanın ‘yanlış’ zaman olduğundan nasıl emin olabilirdik?  Başka bir yüzyılda ve Marsta hayatımıza devam ediyor olsaydık kesinlikle aradığımız şeyi bulmuş olacağımızdan nasıl bu kadar eminiz?  Belki de ne aradığımızı hiç bilmiyoruz. Birilerini üzmemek için ‘yanlış’ zamanda karşımıza çıkan ‘doğru’ insan olduklarını söylemek züğürt tesellisinden başka bir şey değildir. Hiç kimse ‘doğru’ insan değil. Değişim her saniyeyi ele geçirmişken stabil kalabilen ya da bizle uyum içinde değişen bir doğru insanın varlığına inanmak bu yüzyıl için biraz fazla romantizm.  Dürüst olalım, kapitalizm “uzun vade yok” sloganıyla yükselirken sadece değişime, yenilenmeye ve gelişmeye açık bir ekonomi algısını empoze etmiyordu; iş hayatında “yaratıcı yıkım” akımına kendini adapte eden bireylerin sosyal ve kültürel anlamda da değişime açık oluşları uzun vadede güven ve...

Ne zaman ilişkilerimde her zaman olduğumdan fazla ilgili, fazla fedakar ve fazla özverili bir insan olsam ayrılıklarım da normalde olduğundan bir o kadar fazla acı yaratır oldu zihnimde. Halbuki ben böyle değildim bir zamanlar, ve hala bir yanım var ki bir türlü umursamayı, vefalı olmalı ve yas tutmayı beceremiyor. İçimde bir ben, kimseye değer vermek için çabalamayıp gününü gün etmeye bakarak sıkıldığında insanları umutlu bağlılıkları ve aniden karşılaştıkları ayrılığın hayal kırıklığı ile bırakıp giderken; bir diğeri var ki sadece kendi çabaları ile hırpalanarak yürüttüğü bir ilişkinin aylar önce sessiz sedasız bir rafa kaldırılmasını hala sindiremiyor. Hatta öyle ki, aynı anda birkaç kişiyle birliktelikler, ne idüğü belirsiz ilişkiler, flörtler ve arkadaşlıklar yürütürken bile tatmin olmuyor ve onu hiçbir açıklama yapmadan bırakıp giden bir erkeğin geride bıraktığı belirsiz acılar bulutu içinde çırpınarak bir kabustan uyanmaya çalışırken, bir sağa bir sola dönüp bir türlü nedenini ...

Şans, kadere küsmemek için uydurduğumuz bir teselli miydi? Yoksa hayalini kurduğumuz ve başımıza gelmesini arzuladığımız bereketli olayların istediğimiz zaman talih kuşu gibi kafamıza konuvermesi şans ve kötü zamanlama ise şanssızlık mıydı? Belki de hiçbirimiz şanslı ya da şanssız değildik de sadece olması gereken zamanda olmamız gereken yerde değildik. Hatta o bile değil de, hepimiz doğru zamanda doğru yerdeydik de yaşanması gerektiğine inandıklarımız aslında yaşanması gerekmeyenlerdi. Kendimizi ne kadar iyi tanıyorduk? Neyi niçin istediğimizi gerçekten biliyor ve hayatımızı da tüm bu arzularımızın yörüngesinde döndürmeyi becerebiliyor muyduk? Ya fark etmeden yörüngeden çıkan ufak tefek tepkilerimiz oluyor ise ve tüm bu farkında olamadığımız yörüngeden çıkmalar kaderin karşısına koyduğumuz "tesadüf"ler ise? Oldum olası kader ile tesadüfün neden birbirini dışlayan iki düşman gibi bir türlü yan yana gelip de birbiri içinde kendilerine yer bulamadıklarını bir türlü anlamadım. D...