kendimi daha ne kadar erteleyebilirdim bilmiyorum

Sen hiç bir nisan güneşinin altında ılık ılık ağladın mı?

Sebepsiz

Dertsiz

Gamsız

Safi mutluluktan

Safi güneşten

Safi aşktan

Sen hiç bir nisan güneşinin altında yaşamaya aşık oldun mu?

Geceyi beklerken umarsızca

Çırpınırken yaşamaya

Ve var olamazken hiçbir anın içinde 

Sen hiç bir nisan güneşinin altında uzaklara diktiğin gözünün ucuyla saçlarına dokunan güneşin ışıltısını görüp ağladın mı?

Bir anne şefkatiyle okşadığından

Eski bir aşkın anısı gibi gulümsettiğinden

Içine hayat tohumları serptiğinden

Sen hiç bir nisan güneşinin altında gözlerinin ıslanamadığı ayların acısını çıkardın mı?

Gürül gürül taşan öfkeli nehirler gibi

Kapı bacayı savuran fırtınalar gibi

Akdeniz gibi rüzgarlı bir günde kayaları dövmekten yorulmuş, ikindi güneşinin öpücükleriyle sakinleşerek kumsalı tarayan

Sen hiç bir nisan güneşinin altında çok eski bir tanıdıkla karşılaşmanın şaşkın mutluluğunu tattın mı?

Unutulmuş zamanlarda, bir raf arkasında bırakılmış günlüklerini bulmuş gibi

Yüzleşmekten korktuğun bir aynanın örtüsü sıyrılmış gibi

Özlemeye dayanamadığın için mevcudiyetini yalanladığın bir geçmiş gibi

Peki sen hiç bir nisan güneşinin, yıllar önce yine bir nisan güneşinin sana yaşattığı hisleri yaşatabildiğini bilir miydin?

Çemberi yine yarıladığında

Birkaç yeşil mırıldanma rüzgara karışarak burnuna ulaştığında

Bunları hissedebildigin için kendine ve hayata bir kez daha aşık olduğunda