Il mestiere di vivere

Hayatımızda hiçbir şeyin düzgün gitmediği zamanlarda dünyadaki bütün kötülüklerin bizim başımıza geldiğine inanırız. Aslında onunla yaşamaya alıştığımız şeyler bile böyle zamanlarda büyük şanssızlıklar ve külfetler dağı olarak büyür büyür büyür gözümüzde. Öylesine büyür ki hatta bütün şanssızlıkları atlattıktan sonra kendimizle baş başa kalıp ne kadar şanssız olduğumuzu, başımıza gelenleri nasıl atlattığımızı, nelerin yaşanıp bittiğini düşünmeye başladığımız o an, hiçbir şeyle alakası olmayan bir fikre; bir söze, belki düşen bir yaprağa oturup ağlamaya başlarız. Hem de öyle bir ağlama ki ciğerimiz sökülür, gözlerimiz önümüze akarcasına. İşte böyle zamanlarda gerçekten şanssız olduğumuz, bir şeyleri yanlış yapmış olmaktan dolayı cezalandırıldığımız ya da lanetlenmiş falan olduğumuzdan mı tüm bunlar durduk yere başımıza gelmeye başlar yoksa aslında şanslı olduğumuz için o an başımıza gelebileceklerin daha kötülerinden korunmuş ve iyi kötü bütün şanssızlıkları başımızdan bir şekilde ...

Küçük karıncaların, gökyüzüne uzanan sonsuz bir ağaç gövdesine tırmanmasını izlemek gibi dünyaya dışarıdan bakmak. Bir an için durup ruhumuzun bedenimizden ayrılarak tüm bu yaşama uğraşına dışarıdan bakabildiğini düşündüğümüzde göreceğimiz manzara böyle bir şey olurdu muhtemelen: Sayısız girintiler, çıkıntılar, dallar, yapraklar üzerinde kımıl kımıl hareket eden binlerce karınca. İnsanlar yaptıkları tercihlerle önlerine çıkan milyonlarca yeni seçenekle seçme şansını kaybettikleri milyonlarca başka seçeneğin hayatlarını nasıl çepeçevre sardıklarını bilmeksizin yaşarlar. Plan yapmanın, olasılıkları hesaplamanın, tesadüflere güvenmenin hiçbir anlamı yoktur aslında çünkü biz fark etmeksizin en ufak tercihimiz, belki bir tek adımımız bile kelebek etkisi yaratır hayatımızda ve bir anda kendimizi hiç hesaplamadığımız bir yerde buluveririz. Hayatı olduğu gibi yaşamanınsa daha da zor bir yanı vardır ki bu da dalgalı bir denizdeki kayık gibi savrulmasına neden olur insanın. Böylece bazen seç...